Przeczytałem na filwebowym forum mądre słowa, że z każdym kolejnym oglądaniem (w domyśle etapie własnego dojrzewania) ten film nabiera innych barw i odbiera się go nieco inaczej. Dzisiaj oglądałem go po raz 4, może 5 a może 6 i jak zwykle zrobił na mnie wielkie wrażenie. Gra Hopkinsa to mistrzostwo ale co mnie tym razem najbardziej zafascynowało to wątek postaci śmierci. Śmierci, która po raz pierwszy pojawiła się na ziemi w ludzkim ciele i doświadcza rzeczy, których nigdy nie miała okazji zaznać. Postać w tym kontekście moim zdaniem została przez Pitta zagrana genialnie. Widzimy kolejne, przenikające się etapy ewolucji siły pozaziemskiej przekonanej początkowo o swej sile i wyższości ( np. te powolne dialogi bez odpowiedzi ze strony Joe) nad ludźmi w stronę coraz bardziej bycia człowiekiem, doceniania innych osób, szanowania ich oraz coraz większych umiejętności rozróżniania dobra i zła. A jednocześnie także istoty kompletnie zielonej, nie rozumiejącej co się wokół niej dzieje i na jakiej zasadzie ludzie w ogóle funkcjonują poznającej krok po kroku zasady funkcjonowania istot ludzkich. Tu wspomnę np. pierwszy posiłek, niewiedzę co robić z potrawami, piciem w kieliszku czy dlaczego służąca kręci się wokół niego ustawiając coś na stole. Wątek z masłem orzechowym też jest świetny - w końcu to pierwsze doznania rozkoszy na podstawie rozkoszy podniebienia. Z moich obserwacji wysnuwam wniosek, że gdyby Joe postanowił pozostać na ziemi stałby się wkrótce bardziej ludzki od wielu osób ale paradoksalnie jego decyzja o odejściu (i całej tego otoczki) sprawia, że staje się jeszcze bardziej ludzki. Jak dla mnie 10/10 i nie jest to żaden kicz. Ja tu kiczu nie widzę ale pewnie się nie znam.