Joe jest do strawienia ale panna Susanna...Każda jej emocja I reakcja wyglądała jednakowo. Wypłoszony I niewinny jelonek. Taka sztucznie "czysta" i niewinna aż do porzygu .

Wczoraj obejrzalam ten film pierwszy raz. Moja ocena to 6/10. Byłam bardziej ciekawa wątku William'a Parrish niż Joe'go i tej Susan. Generalnie to co jakis czas stopowałam film, żeby sprawdzić ile jeszcze do końca zostało... noworosyjsk zgadzam się z Tobą co do Susan. Dla mnie jej mimika byla zbyt sztuczna i wyglądała czasami jakby to z nią było cos nie tak. Brad Pitt podobał mi sie tylko w scenie w kawiarni. William Parrish za to bardzo mi sie spodobał. Myślę, że świetnie zagrał swoją rolę, bardzo kochający ojciec - to mnie urzekło. I na końcu było mi przykro, ze musiał odejść. Jednak nie uronilam przez film ani jednej łzy. To nie było to ;)

Widać nie byłeś nigdy tak mocno zakochany, jak bohaterka, jeśli nie rozumiesz jej postępowania. To uczucie, szczególnie gdy przeżywa się je pierwszy raz dominuje wszystko, łącznie ze zdrowym rozsądkiem. Nie można szukać logiki u bohaterki, podczas zakochania przestaja byc wazne wady drugiej osoby, to kim jest i czy jest z nami szczera. Tak samo główny bohater, który jako człowiek dopiero poznaje ludzkie emocje, nie można od niego wymagać, że będzie się zachowywał naturalnie, jak dojrzały człowiek, bo wszystko jest dla niego nowe. Dlatego nie umie całować, zachowuje się nietaktownie i wydaje się sztywny.

"Widać nie byłeś nigdy tak mocno zakochany" - bzdura. "...wydaje się sztywny" - to chyba dobrze?!

O ile Pitt w roli Joe mi nie przeszkadzał - było widać zmianę od żywiołowego chłopaka w kawiarni, do zachowawczej śmierci, ale rola Susan... Ja nie, wiem czy to kwestia aktorki, czy gry aktorskiej, ale ta mimika była nie do zniesienia. Ciągle mrużenie oczu, ni to uśmiech, ni to skurcz twarzy.