Kiedy oglądałem go po raz pierwszy, chodziłem do gimnazjum, w owym okresie mojego życia jak u każdego nastolatka przeżywało się swoje pierwsze miłości i rozterki. Dla mnie ten film będzie na podium ze względu na emocje jakie wtedy się przeżywało i osoby które wtedy ze mną były, a nigdy nie wrócą, ale z drugiej strony cieszę się że jest taki film, który mi to przypomina co jakiś czas kiedy leci w TV i wtedy na sekundę pojawia się lekki uśmiech i ta nastoletnia wrażliwość, którą z upływem lat się zatraciło, ten entuzjazm, niecierpliwość i wielka nadzieja . Nigdy nie patrzę na to z rozżaleniem i smutkiem, to raczej wdzięczność, że miałem możliwość przeżywania tego "uczucia" a wiem że nie każdy otrzymał taką szansę.
W tym filmie najbardziej cenię grę aktorską Claire Forlani, ta jej wrażliwość, hipnotyzujące a zarazem niewinne spojrzenie, ta delikatność , tutaj wzniosła się na wyżyny . Czy go polecam, tak , ale czy to najlepszy film ? patrząc obiektywnie to NIE, na pewno nim nie jest i gdyby nie nostalgia , to byłby to film jeden z wielu ale to nie szkodzi, bo zawsze kiedy natknę się na niego przez przypadek, choć chwilę go obejrzę by powrócić do przeszłości :) Dzięki Joe Black